poniedziałek, 14 grudnia 2009

Wstęp do LCP – umierać z godnością

Liverpool Care Pathway (LCP) to narzędzie przygotowane z myślą o pacjentach aktywnie umierających. Dokument stworzony został na Uniwersytecie w Liverpoolu w celu poprawy jakości opieki nad osobami umierającymi w ostatnich godzinach / dniach życia. Często w swojej pracy spotykamy pacjentów konających i nie jest to tylko domena oddziałów opieki paliatywnej. Często zastanawiamy się jaką opiekę zagwarantować, jakie działania podejmować – LCP jest gotowym zestawem narzędzi, które poprowadzi zespół terapeutyczny od momentu podjęcia decyzji o wdrożeniu LCP do opieki pośmiertnej. Wdrożenie LCP składa się z poszczególnych etapów:

1. Podjęcie decyzji przez zespół terapeutyczny


Na tym etapie lekarze wraz z pielęgniarkami zgodnie podejmują decyzję, że pacjent aktywnie umiera a leczenie pacjenta nie przyniesie wymiernych skutków (złe rokowanie, niska jakość życia). Aby wdrożyć LCP należy wykluczyć wszelkie odwracalne przyczyny ciężkiego stanu pacjenta jak np. zatrucie opioidami, niewydolność nerek, hyperkalcemia, infekcje. Jeśli stan pacjenta rozpoznany zostanie jako umieranie (przewiduje się, że zgon nastąpi w ciągu od kilku godzin do kilku dni) dezycję należy przedyskutować, jeśli to możliwe, z samym pacjentem lub jego najbliższą rodziną. Po uzyskaniu wymaganej zgody rodziny i przy zgodzie całego zespołu terapeutycznego możny przystąpić do następnego etapu.

1. Ocena potrzeb pacjenta i implementacja LCP


Ocenę potrzeb pacjenta przeprowadza lekarz wraz z pielęgniarką. Należy zagwarantować pacjentowi najwyższy standard opieki tak aby ostatnie chwile życia pacjent przeżył komfortowo, wolny od bólu czy innych symptomów. Ocenie podlegają:

  • Diagnoza (czy spełnia kryteria LCP) oraz podstawowe informacje o pacjencie;
  • Komunikacja – czy jest możliwa z pacjentem i rodziną, jakie środki należy podjąć w celu ułatwienia komunikacji (np. tłumacz), czy pacjent / rodzina zrozumieli na czym polega LCP, czy pacjent / rodzina są świadomi kondycji pacjenta, w jaki sposób rodzina życzy sobie komunikacji personelem i o jakich porach dnia;
  • Potrzeby duchowe – jakiego wyznania jest pacjent i jakie są jego obrzędy, czy jest możliwy kontakt z duchownym / kapelanem, jakie są potrzeby duchowe pacjenta po śmierci;
  • Leki – czy przepisane są w karcie zleceń leki przeciwbólowe, przeciwwymiotne, uspokajające. Należy rozważyć, czy podawać leki doraźnie czy w ciągłej infuzji;
  • Dotychczasowe działania należy zaprzestać: badań krwi, leczenia dożylnego, pomiaru parametrów życiowych, tlenoterapii oraz wszystich innych działań, które mogą powodować ból lub stres pacjenta. Należy również upewnić się, że personel jest poinformowany, o tym, że pacjent jest niereanimacyjny. W przypadku pacjentów z kardiowerterem defibrylatorem, należy skontaktować się z zespołem kardiologicznym w celu deaktywacji urządzenia;
  • Nawodnienie – należy ocenić nawodnienie pacjenta pamiętając, że zmniejszone zapotrzebowanie na płyny jest naturalnym procesem umierania, a suchość śluzówek w jamie ustnej nie zawsze jest wynikiem odwodnienia (u osób umierających są wynikiem oddychania i działania leków) dlatego higiena jamy ustnej i nawilżanie śluzówek jest bardziej istotne niż podawanie płynów dożylnie czy podskórnie. Jednak gdy zespół terapeutyczny zdecyduje, że pacjent jest odwodniony i w najlepszym jego interesie jest podanie płynów dożylnie lub podskórnie, należy taką decyzję udokumentować, pamiętając, że założenie kaniuli jest przyczyną bólu i stresu pacjenta.
  • Skóra – należy ocenić skórę, szczególnie w miejscach narażonych na powstanie odleżyn. Należy zapewnić pacjentowi materac przeciwodleżynowy. Regularna zmiana pozycji nie jest najważniejsza ponieważ może przyspażać bólu i powodować stres.
  • Rodzinę pacjenta – czy rozumie na czym polegać będzie opieka i jak będzie wyglądały najbliższe dni bliskiej im osoby. Należy udostępnić broszury.

2. Plan opieki


Po dokonanej ocenie i wdrożeniu potrzebnych działań, co 4 godz. należy sprawdzić czy pacjent:

  • jest wolny od bólu,
  • nie jest pobudzony,
  • nie ma zalegającej wydzieliny w drogach oddechowych utrudniających oddychanie,
  • nie ma nudności,
  • nie ma problemów z oddawaniem moczu (rekomendowany jest cewnik),
  • nie ma problemów z oddawaniem stolca,
  • nie ma innych problemów powodujących stress,
  • ma zapewniony komfort i bezpieczeństwo w czasie ciągłej infuzji,
  • jest odpowiednia nawodniony,
  • ma jamę ustną nawilżoną i czystą,
  • ma skórę pozbawioną odleżyn i czystą,
  • ma zapewnione godne warunki umierania (zasłony, parawan, osobny pokój?)
  • ma zaspokojone psychologiczne potrzeby,
Jeśli odpowiedź na któryś z tych punktów jest negatywna, należy opisać dlaczego dane potrzeby nie zostały zaspokojone oraz środki jaki zostały podjęte na porawe warunków i cel jaki został poprzez te środki osiągniety.

3. Ocena pacjenta


Po trzech dniach od rozpoczęcia LCP cały zespół terapeutyczny powinien ponownie się spotkać i przedyskutować, czy LCP powinno być kontynuowane. Z różnych przyczyn LCP może zostać w każdej chwili przerwane a aktywne leczenie rozpoczęte na nowo.

Więcej informacji można znaleźć na stronie:
http://www.mcpcil.org.uk/liverpool-care-pathway/index.htm



LCP w swojej formie na pierwszy rzut oka jest kontrowersyjne. Pozbawia się człowieka odpowiedniego nawilżenia, przestaje się leczyć i czeka na śmierć. Celem tego narzędzia jest przede wszystkim zapewnienie komfortu. Wielu pacjentów w ostatnich chwilach swojej chory chciałoby byc pozostawionym w spokoju a nie ciągle kłutym, poddawanym stresującym zabiegom i badaniom. Jednak podjęcie zbyt pochopnej decyzji przez zespół terapeutyczny może okazać się tragiczny w skutkach.



Postaram się zaprezentować w najbliższych dniach jak wygląda w praktyce dokumentacja LCP i jak się z taką dokumentacją pracuje.

środa, 2 grudnia 2009

Reanimowć czy nie

Często pielęgniarki i lekarze pracujący w Polsce mają dylemat czy danego pacjenta należy reanimować w razie nagłego zatrzymania krązenia czy też, z różnych wzgledów medycznych, pozwolić osobie odejść w spokoju. Tu, w Wielkiej Brytanii, kwestia ta jest rozwiązana formalnie. Każdy pacjent codziennie oceniany jest podczas obchodu. Zespół terapeutyczny bierze pod uwagę zdanie pacjenta (jeśli ten jest w stanie swoją wolę wyrazić) lub rodziny oraz kondycję medyczną oraz rokowanie. Jeśli zespół terapeutyczny uważa, że dana osoba nie powinna być reanimowana podpisuje się formularz DNAR (Do Not Attempt Resuscitatation - Nie podejmować reanimować). Formularz taki musi byc podpisany przez starszego lekarza oraz zawierać uzasadnienie decyzji. Na formularzu również musi widnieć imię i nazwisko pielęgniarki, która została poinformowana o decyzji o nieranimacji. Pielęgniarki przekazują sobie w trakcie raportu status reanimacyjny każdego pacjenta. Kopia DNAR wysyłana jest do zespołu reanimacyjnego. Jeśli istnieją jakiekolwiek wątpliwości co do formularza, zespół reanimacyjny zaleca podjąć reanimację.


Pełny formularz (kliknij aby powiększyć)










W pierwszej części formularza widnieją dane pacjenta:
Imię i Nazwisko
Data urodzenia
Numer szpitalny

oraz szpital i oddział, na którym podpisano formularz, czy decyzja została podjęta po raz pierwszy i czy pacjent ma status "nie reanimować" w środowisku.




Lekarz wypełniający DNAR powinien wpisać datę weryfikacji, może to być dowolna data. Pominięcie daty rewizji jest również możliwe, w tym jednak przypadku należy uzasadnić dlaczego, np. pacjent pod opieką paliatywną:



Następna część formularza to uzasadnienie decyzji



3 część to dane lekarza ZATWIERDZAJĄCEGO decyzję. Jeśli decyzji nie zatwierdza bezpośrednio ordynator, musi on być powiadomiony w ciągu 72 godzin. Decyzję może zatwierdzić jedynie starszy lekarz lub bezpośrednio ordynator.

4 część to miejsce na informację jaki problemy napotkano podejmując decyzję. np. pacjent zdezorientowany, nie mający władzy decydowania o sobie lub niedostępna rodzina itp. Może to pomóc w późniejszym przeprowadzeniu weryfikacji.

5 część to informacja czy decyzja o nieranimacji została przedyskutowana z pacjentem i rodziną (jeśli pacjent wyrazi na to zgodę). Decyzja nie musi być podjęta za zgodą pacjenta i / lub rodziny w niektórych przypadkach, szczególnie gdy podejmowana jest w nocy lub gdy pacjent jest zdezorientowany, współpraca z rodziną jest niemożliwa itp.

6 część to potwierdzenie, że personel pielęgniarski został niezwłocznie poinformowany o decyzji.

7 część to dane osobowe WYPEŁNIAJĄCEGO formularz (może to być każdy profesjonalista medyczny)

środa, 18 listopada 2009

Skala oceny odżywiania

Przy przyjęciu pacjenta w oddział pielęgniarki oceniają ryzyko powstania odleżyn (skala Waterlow), sprawdzają stan miejsc szczególnie narażonych na odleżyny oraz oceniają stan odżywienia pacjenta (skala MUST).

Skala MUST (Malnutrition Universal Screening Tool) jest narzędziem pozwalającym szybko ocenić ryzyko niedożywienia oraz wprowadzić odpowiedni plan działania. Opiera się ona na trzech parametrach:

1. BMI - oceniamy pacjenta Body Mass Index i punktujemy wg schematu:
BMI > 20.0 = 0 pkt
BMI 18.5 - 20 = 1 pkt
BMI < 18.5 = 2 pkt

2. Utrata wagi - oceniamy różnicę pomiędzy standardową masą ciała, jaką podaje nam pacjent a aktualnie zmierzoną wg wzoru:

(normalna masa ciała) - (aktualna masa ciała)
---------------------------------------------- x 100 = %
(zwyczajna masa ciała)

W przypadku, gdy pacjent nie jest w stanie podać zwyczajnej masy ciała (pacjent nieprzytomny, zdezorientowany) przyjmujemy aktualną masę ciała za normalną i kontynuujemy monitoring.

Procentową utratę masy ciała punktujemy wg schematu:
utrata < 5% = 0 pkt
utrata 5 - 10% = 1 pkt
utrata > 10% = 2 pkt

3. Pacjent na czczo

Do punktacji dodajemy 2 pkt jeśli pacjent przebywa na czczo dłużej niż 5 dni. Dotyczy to pacjentów w stanie krytycznym, chirurgicznych, jaki tych, którzy mają problem z przełykaniem (np. po udarach).

SUMA PUNKTÓW

Po dodaniu wszystkich punktów z poszczególnych 3 etapów oceniamy ryzyko niedożywienia wg poniższego schematu:

0 pkt - niskie ryzyko - rutynowa opieka
1 pkt - średnie ryzyko - obserwacja i monitorowanie
2 lub więcej pkt - wysokie ryzyko - leczenie


Plan opieki nad pacjentem zagrożonym niedożywieniem:

  1. Problem: 
    1. Pacjent otrzymał 1 pkt lub więcej wg skali MUST i jest zagrożony niedożywieniem

  2. Cel: 
    1. redukcja punktacji MUST
    2. poprawa odżywiania

  3. Plan opieki - średnie ryzyko
    1. zachęcanie pacjenta do spożywania napojów i przekąsek pomiędzy posiłkami, np. ciastka, owoce i warzywa, mleko,
    2. zapisywanie ilości spożywanych posiłków (food chart) i napojów (fluid chart) przez kolejne 3 dni,
    3. ocena spożytych posiłków po 3 dniach, jeśli dominuje "nic" / "trochę" we wszystkich posiłkach w ciągu dnia, należy rozważyć wdrożenie planu opieki wysokiego ryzyka,
    4. jeśli pacjent cierpi z powodu nudności, wymiotów, zatwardzenia lub biegunki należy skonsultować się z innymi członkami zespołu terapeutycznego, czy nie jest to efekt przyjmowanych leków,
    5. tygodniowa ewaluacja skali MUST
    6. przedyskutowanie z pacjentem i rodziną / opiekunem jak poradzić sobie z niedożywieniem po wypisie ze szpitala. Skontaktuj się z lekarzem rodzinnym / pielęgniarką środowiskową i poinformuj o problemie.

  4. Plan opieki - wysokie ryzyko:
    1. zamówienie dla pacjenta diety wysokoenergetycznej i zachęcanie pacjenta do spożywania przekąsek pomiędzy posiłakmi (jeśli nie ma przeciwskazań np. cukrzyca, choroby nerek),
    2. zaoferowanie odżywek wysokoenergetycznych,
    3. współpraca z innymi członkami zespołu terapeutycznego i przepisanie suplementów diety jeśli potrzebne,
    4. ewaluacja skali MUST dwa razy w tygodniu.

  5. Szukaj porady u dietetyczki / dietetyka, jeśli:
    1. pacjent przebywa na czczo lub będzie przebywał na czczo dłużej niż 5 dni,
    2. pacjent odżywiany jest za pomocą sondy żołądkowej,
    3. wymagana jest konsultacja co do diet specjalistycznych,
    4. wymagana jest pełna ocena odżywiania pacjenta,
    5. skala MUST wzrośnie ze średniogo wyzyka na wysokie.
Przykład karty MUST poniżej (kliknij aby powiekszyć)


środa, 28 października 2009

Karta obserwacyjna

W zależności od stanu pacjenta, parametry życiowe sprawdza się co najmniej 3 razy dziennie (7:00, 13:00 i 20:00). Jeśli stan pacjenta tego wymaga parametry mogą być sprawdzane nawet co 15 minut. Karta obserwacyjna znajduje się zazwyczaj w folderze przy łóżku pacjenta. Pielęgniarka lub przeszkolony asystent każdorazowo sprawdza
- Ciśnienie tętnicze krwi (BP)
- Tętno (HR)
- Liczbę oddechów (RR)
- Saturację (Sat.)
- Temperaturę (temp.)
- Przytomność
- Ilość moczu (jeśli pacjent jest zacewnikowany)
 Każdy sprawdzony parametr życiowy jest punktowany wg skali MEWS (Modified Early Warning Score - Zmodifikowany Punktacja Wczesnego Ostrzegania). Jeśli pacjent otrzyma wg punktacji 4 punkty lub więcej należy rozpocząć procedurę aktywacji MEWS


Skala MEWS:

Aktywacja MEWS polega na:
1. poinformowaniu pielęgniarki będącej straszą dyżuru o zaistniałym problemie
2. powiadomieniu lekarza dyżurnego o pacjenci i zdanie raportu z pełnego badania fizykalnego łącznie z omówieniem EKG, osłuchaniem płuc i serca, stwierdzeniu obrzęków. Należy jasno sprecyzować cel w jakim wzywa się lekarza i czego oczekuje się po jego przybyciu.
3. Wklejeniu w historię choroby specjalnej nalepki informującej o tym, że aktywujemy MEWS, wpsiujemy tam godzinę aktywacji MEWS, lekarz ma 30 minut na przybycie do pacjenta
4. Prowadzeniu obserwacji co najmniej co godzinę, aż do unormowania się stanu pacjenta. Za każdym razem kiedy punktacja przekracza 4 punkty należy aktywować MEWS.
5. Jeśli nie jesteśmy zadowoleni z tego co robi lekarz lub uważamy, że lekarz dyżurny jest niekompetentny, możemy wezwać starszego stopniem lekarza lub specjalny zespół, który zrewiduje działania lekarza, zbada pacjenta i podejmie decyzję co dalej (outreach team).

Karta obserwacyjna, strona 1 (kliknij aby powiększyć)



Karta obserwacyjna, część główna (kliknij aby powiększyć)



Wklejka do historii choroby informująca o aktywacji MEWS:

















Karta bilansu płynów (kliknij aby powiękrzyć)


środa, 7 października 2009

Karta zleceń - strona 6

Ostatnią stronę stanowią płyny dożylne:



W Wielkiej Brytanii obowiązuje zasada podwójnego sprawdzenia. Oznacza to, że każdy lek / płyn podawany inną droga niż doustna powinien zostać przygotowany przez jedną pielęgniarkę a sprawdzony przez drugą. Sprawdzeniu podlegają dawki (czy zgodne z kartą zleceń) oraz daty ważności podawanych leków, metoda przygotowania leku (w czym rozpuszczono i w czym podano). Sprawdzenie ma miejsce niezależnie od stażu pielęgniarki oraz jej stopnia (nieważne czy jest to pielęgniarka z 20letnim stażem czy oddziałowa). Na karcie zleceń lub bezpośrednio na kroplówce muszą widnieć 2 podpisy. W przypadku problemów obie pielęgniarki ponoszą odpowiedzialność. Traktowane jest to w praktyce bardzo serio, mając na uwadze dobro pacjenta i omylność ludzką :-)

Karta zleceń - strona 4 i 5

Właściwe miejsce na wpisanie wszystkich leków przyjmowanych regularnie znajduje się na dwóch stronach i pokrywa cały miesiąc.



Przykłady wpisywania zleceń znajdują się poniżej:


Karta zleceń - strona 3

Trzecia część karty składa się z:




(1) miejsca na przepisanie dawek niestandardowych lub terapii krótkoterminowej.
Głównie tutaj przepisywane są steroidy lub potas.






(2) miejsca na wyjaśnienie dlaczego nie podano leku w momencie gdy przy zleconym leku pielęgniarka wpisała kod 6






(3) miejsca na wpisanie leków, które przyjmował pacent w domu (wpisuje farmaceuta).


wtorek, 6 października 2009

Karta zleceń - strona 2

Drugą część karty zleceń zajmują leki przepisywane w razie wystąpienia dolegliwości.


Pielęgniarka decyduje o podaniu leku, który wcześniej przepisał lekarz. Najczęściej dotyczy to leków:
  • przeciwbólowych (paracetamol, kodeina, morfina),
  • przeciwwymiotnych,
  • przeczyszczających (lewatytwna),
  • nasennych / uspokajających (Temazepam, Haloperidol),
  • inhalacji / nebulizacji,
  • nitrogliceryny w spray'u
  • innych leczących objawy
Może dotyczyć wszystkich dróg podania.



przykład:

Karta zleceń - strona 1

Postaram się dzisiaj po krótce opisać funkcjonującą w angielskich szpitalach kartę zleceń. Składa się ona z 5 części. Do karty zleceń wpisów mogą dokonywać lekarze, pielęgniarki i farmaceuci, przy czym ci ostatni używają zielonego koloru.

... część pierwsza




Pierwsza strona to:


(1) informacje o pacjencie, lekarzu prowadzącym i alergiach












(2) inne karty zleceń w użytku,












kod powodu niepodania leku











(3) informacje jak wypełnić kartę zleceń




 
(4) miejsce na przepisanie jednorazowych dawek leków






sobota, 5 września 2009

... nocą

Postaram się po krótce opisać jak wygląda nocny dyżur

... do raportu

Dyżur zaczyna się o godz. 19:30 od raportu. Pielęgniarki pracujące na dziennej zmianie nagrywają na dyktafon raport z każdego bay'a (ang. bay = zatoka, wnęka, duży pokój gdzie znajduje się około 4-8 chorych w zależności od wielkości, nasze bay'e mają 6 łóżek, na oddziale są 4 bay'e + 4 izolatki) oraz przygotowują "ściągę", na której opisany jest po krótce każdy pacjent. Taka ściągawaka uaktualniana jest z dyżuru na dyżur.




Dyżur dzienny i nocny pokrywa się przez czas raportu. Omawiany jest każdy pacjent wg schematu:
  • imię i nazwisko,
  • wiek,
  • status resuscytacyjny,
  • leki / płyny dożyle jeśli są,
  • układ moczowy (nietrzymanie moczu) i wydalniczy (kiedy ostatnio?)
  • rozpoznanie,
  • plan leczenia,
  • dieta,
  • rany, opatrunki,
  • jak często pomiar parametrów życiowych (standardowo co 6 godz.),
  • jak pacjent się przemieszcza (niezależnie, balkonik, przy pomocy jedej osoby, dwóch),
  • sytuacja domowa (czy osoba żyje sama, czy zreferowano osobę do serwisu soecjalnego).
Zazwyczaj po raporcie należy dopytać pielęgniarkę po której przejmuje się dyżur o szczegóły.

W Wielkiej Brytanii panuje model pielęgniarki przypisanej do sali chorych. Oznacza to, że w czasie dziennego dyżuru pielęgniarka zajmuje się 9 chorymi i ma do pomocy asystenta. W czasie nocnego dyżuru jedna pielęgniarka wraz z asystentem sprawują opiekę nad 12 chorymi.

... obserwacje

Po raporcie należy sprawdzić parametry życiowe podlegających nas pacjentów. Do tego celu używamy automatów (obs machine), które wyglądają mniej więcej tak:



Urządzenie takie sprawdza:
  • ciśnienie (Blood Pressure - BP),
  • puls (Hart Rate - HR)
  • temperaturę (Temp)
  • saturację (Sats)
Do pełnego sprawdzenia pacjenta liczymy oddechy i jeśli pacjent jest zacewnikowany godzinową ilość moczu oraz stan przytomności wg skali AVPU. O dokumentacji związanej z pomiarem parametrów życiowych napiszę innym razem.

Pomiar parametrów życiowych pacjentów zajmuje mi około godziny. Długo? Nie da się podejść do pacjenta i tylko zmierzyć parametry... zawsze trzeba chwilę pogadać, a to podać coś do picia, a to poduszkę poprawić...

... leki

Kiedy znane są już parametry życiowe przychodzi czas na podanie leków. O jakże inaczej to wygląda niż w Polsce. Przede wszystkich do pacjenta jedzie się ze specjalnym wózkiem lekowym. Wszystkie leki powinny być wyciągnięte z pudełka i "wciśnięte" do kieliszka przy pacjencie. Nie ma mowy na przelot z tacą. Wózek z lekami wygląda mniej więcej tak:



Pacjenci większość leków mają swoje, są one podpisane przez aptekę szpitalną i przechowywane w przymocowanych do ściany szafkach (POD box). Są to albo leki niestandardowe, których nie znajdziemy na wózku albo leki przygotowane do wypisu pacjenta (pacjent w dniu wypisu dostaje za darmo z apteki szpitalnej wszystkie leki na 28 dni kuracji )



Po rozdaniu leków doustnych przychodzi czas na dożylne i wszystko inne co wymaga sytuacja. Nocny dyżur to również czas na wszelką rodzaju robotę papierkową, a jest jej nie mało. Podczas nocnego dyżuru należy również sprawdzić i uzupełnić:

  • wózek z lekami,
  • wózek reanimacyjny,
  • temperaturę w lodówkach,
  • glukometry,
  • leki ścisłego nadzoru (zawsze w niedzielę),
  • pudełko z zestawem do nakłucia opłucnej (czwartek).
W czasie trwania nocnego dyżuru przysługuje każdemy 1 godzina przerwy. Na oddziale nie ma pokoju socjalnego, nie ma łóżek i materacy. Przerwa to jedyny czas kiedy można opuścić oddział. Pokój socjalny dla pielęgniarek jest jeden na 8 oddziałów i niestaty są tam tylko normalne krzesła.

Przed zakończeniem dyżuru, między godziną 5-6 rano ja zwykle nagrywam swój raport i od godziny 6:00 zaczynam pomiar parametrów życiowych przed zdaniem dyżuru. Zazwyczaj to właśnie w tym czasie coś złego dzieje się z pacjentem, a co wtedy?

Hospital @ night
 

Od godziny 20:00 szpital przechodzi w tzw. tryb nocny, oznacza to, że:
  1. nie ma lekarza na oddziale. Na każde piętro przypada jeden młodszy lekarz (HO - House Officer) wraz ze "starszym" kolegą (SHO - Senior House Officer).
  2. funkcję koordynatora przejmuje "Nocna Pielęgniarka" (Night Nurse Practitioner - NNP). To ona decyduje o wezwaniu lekarza, badaniach, dostępności łóżek. NNP dostępna jest pod pager'em i koordynuje oddziały o tym samy profilu leczenia.
  3. lekarz przychodzi tylko w uzasadnionych przypadkach na wezwanie NNP.
  4. jeśli pacjent potrzebuje niestandardowego leku, do dyspozycji personleu jest dostępny farmaceuta, który ma dostęp do używanej tylko w nagłych przypadkach szafy (emergency drug cupboard).
Zazwyczaj wszystko działa gładko i bez ociągania. Lekarze i pielęgniarki nie śpią na dyżurze

sobota, 29 sierpnia 2009

Pierwszy

Witam na moim blogu. Chciałbym zacząć pisać tutaj o angielskim systemie ochrony zdrowia i różnicach pomiędzy pracą tutaj a w Polsce. Sam jestem młodym pielęgniarzem, w Polsce pracowałem przez rok czasu w Centrum Onkologii (9 miesięcy) i Intensywnej Terapi (4 miesiące). Zdecydowałem się na wyjazd do UK w listopadzie 2008 roku i od tego czasu pracuję w Southampton University General Hospital.

Na blogu postaram się pisać o moich doświadczeniach w pracy, troszkę porównać to do polskich warunków oraz przybliżyć realia panujące w tym kraju jeśli chodzi o służbę zdrowia.